Η ατομική ψυχοθεραπεία αναφέρεται στην διαδικασία που περιλαμβάνει σειρά από προσωπικά ραντεβού μεταξύ ενός εξειδικευμένου ψυχολόγου-ψυχοθεραπευτή και ενός ανθρώπου που αντιμετωπίζει κάποιες προσωπικές δυσκολίες όπως, άγχος, κατάθλιψη, προβλήματα στις σχέσεις, δυσκολίες στην επίλυση προβλημάτων ή στη λήψη αποφάσεων, ανασφάλειες, κρίσεις πανικού, φοβίες, υπαρξιακές κρίσεις, κ.λ.π.

Στην πορεία των συναντήσεων αναπτύσσεται μια σχέση με τον θεραπευτή που στηρίζεται στην εμπιστοσύνη, την εχεμύθεια, την ασφάλεια, την επικοινωνία, την κατανόηση.  Με βάση την σχέση αυτή ξεκινάει η πολύ προσωπική διαδρομή του κάθε ανθρώπου προς την αυτοέκφραση, την αυτογνωσία, την προσωπική εξέλιξη και κατά συνέπεια τη θεραπεία των ψυχικών οδυνών του.

Βασίζεται κυρίως στην ενεργή ακρόαση, εκ μέρους του θεραπευτή, των προβληματισμών του θεραπευόμενου με τέτοιο τρόπο ώστε να βιώνεται η θεραπευτική σχέση ως θετική και υποστηρικτική. Με την συγκεκριμένη μέθοδο, ο θεραπευτής βοηθά και καθοδηγεί τον θεραπευόμενο να τροποποιήσει τις πιθανές δυσλειτουργικές πεποιθήσεις και στάσεις του και να βελτιώσει την ποιότητα της ζωής του.

Η υποστηρικτική ψυχοθεραπεία επικεντρώνεται κυρίως σε πρακτικά ζητήματα της καθημερινής ζωής του ατόμου, δεν ασχολείται με έντονα συναισθήματα και τραύματα ή αναμνήσεις της παιδικής ηλικίας. Η προσέγγιση αυτή εστιάζει στην προαγωγή ενός θετικού τρόπου αντίληψης και ερμηνείας και της ενδυνάµωσης (empowerment), καθώς και στη διαπροσωπική υποστήριξη.

Η συστημική θεωρία βασίστηκε στη γενική θεωρία συστημάτων (Bertalanfy, 1968). Μια οικογένεια, μια θεραπευτική ή εργασιακή ομάδα, μια σχολική τάξη, μια επιχείρηση είναι ένα ανθρώπινο σύστημα. Κάθε αλλαγή σε κάποιο στοιχείο του συστήματος επιφέρει αλλαγές σε ολόκληρο το σύστημα (Bateson, 1972).

Ο θεραπευόμενος που «αντιμετωπίζεται συστημικά» από τον ψυχολόγο – ψυχοθεραπευτή γίνεται κατανοητός ως συμμετέχων σε ένα πλέγμα σχέσεων και όχι ως ένα μεμονωμένο άτομο.

Διερευνώνται οι σχέσεις, όπως διαμορφώνονται στο τώρα ή όπως έχουν διαμορφωθεί από το παρελθόν, οι ρόλοι και οι θέσεις με στόχο την αύξηση της κατανόησης του εαυτού σε σχέση με τους άλλους.

Η Γνωσιακή Ψυχοθεραπεία βασίζεται στην ρήση του Επίκτητου πως δεν είναι τα πράγματα που «ταράσουν» τους ανθρώπους, αλλά ο τρόπος που το άτομο ερμηνεύει ή αξιολογεί αυτά που του συμβαίνουν. Αυτού του είδους η θεραπεία χρησιμοποιεί έναν συνδυασμό συμπεριφορικών και γνωσιακών τεχνικών για να βοηθήσει τα άτομα να διαχειριστούν τα συμπτώματα, να βρουν αποτελεσματικότερους τρόπους να αντιμετωπίσουν τα καθημερινά προβλήματα και να αλλάξουν τα πρότυπα σκέψης, τις πεποιθήσεις και τις αντιδράσεις που συντελούν στην διατήρηση συναισθηματικών διαταραχών, όπως η κατάθλιψη και το άγχος.

Η γνωσιακή συμπεριφορική ψυχοθεραπεία στοχεύει τόσο στην άμεση ανακούφιση του ατόμου, όσο και στην πρόληψη υποτροπής ή επανεμφάνισής της. Έρευνες αποδεικνύουν πως έχει άμεσα αποτελέσματα από τις πρώτες κιόλας συνεδρίες. Ο συγκεκριμένος τύπος ψυχοθεραπείας αποτελεί την πλέον ενδεδειγμένη μορφή βραχείας ψυχοθεραπείας με τα πιο άμεσα αποτελέσματα.

Η  ψυχοδυναμική ψυχοθεραπεία είναι ένα είδος ψυχοθεραπευτικής προσέγγισης το οποίο έχει τις ρίζες του στην ψυχαναλυτική θεωρία και κλινική πράξη. Η βασική της αρχή, η οποία άλλωστε είναι και ο ακρογωνιαίος λίθος της ψυχαναλυτικής σκέψης, είναι ότι η ανθρώπινη συμπεριφορά καθορίζεται από ασυνείδητα κίνητρα και συγκρούσεις.

Διαφέρει ωστόσο από την κλασική ψυχανάλυση σε ζητήματα θεραπευτικής πρακτικής, όπως η προαιρετική χρήση του ντιβανιού και η μειωμένη συχνότητα των συνεδριών. Σκοπός μιας ψυχοδυναμικού τύπου ψυχοθεραπείας είναι να βοηθήσει τον θεραπευόμενο να εξερευνήσει, να βιώσει και να κατανοήσει ενδόμυχα συναισθήματα και συγκρούσεις και έτσι βαθμιαία να οδηγηθεί στην επίλυση και αποτελεσματικότερη διαχείριση τους.

Το κέντρο στην οικογενειακή θεραπεία είναι η βελτίωση της δυναμικής μέσα στην οικογένεια και μπορεί να περιλαμβάνει πολλά άτομα της οικογένειας στη θεραπεία. Η ψυχική δυσλειτουργία ενός ατόμου στην οικογένεια δεν οφείλεται αποκλειστικά στο άτομο. Είναι αποτέλεσμα αλληλεπίδρασης μεταξύ όλων των μελών της οικογένειας. Το πώς αλληλοεπιδρούν τα άτομα μέσα στην οικογένεια δημιουργεί μια ισχυρή δυναμική. Όλα τα μέλη είναι συνυπεύθυνα στην διαιώνιση των προβλημάτων του ενός. Στην οικογενειακή θεραπεία μελετώνται αρχικά οι ρόλοι που αναπαράγονται ανάμεσα στα άτομα. Διερευνάται το παρελθόν, αλλά η έμφαση δίνεται σε οτιδήποτε βιώνεται στο παρόν («εδώ και τώρα»).

Στην ομαδική ψυχοθεραπεία υπάρχει μια μικρή ομάδα ατόμων. Σ' αυτήν, η έμφαση δίδεται στις σχέσεις που αναπτύσσονται ανάμεσα στα άτομα της ομάδας, τα οποία μοιράζονται τα προβλήματά τους. Η συχνότητα των συναντήσεων κρίνεται από τον θεραπευτή και μπορούν να διαρκέσουν από μερικούς μήνες ως και χρόνια. Ο θεραπευτής (που συμμετέχει στην ομάδα) υιοθετεί ένα μη κατευθυντικό ρόλο, αλλά αποτρέπει τους ασθενείς του από το να κάθονται σιωπηλοί ή να μιλούν για άσχετα ζητήματα.

Αυτή η προσέγγιση επιτρέπει συμπληρωματικά στην θεραπεία τα μέλη της ομάδας να παίρνουν και να δίνουν υποστήριξη ο ένας στον άλλο, καθώς μαθαίνουν νέες συμπεριφορές μέσα σε μια υποστηρικτική ομάδα.

Η διάρκεια είναι περίπου 1,5 ώρα, ενώ προϋπόθεση αποτελεί ο κάθε θεραπευτής να έχει δουλέψει σε ατομική ψυχοθεραπεία προτού ενταχθεί στην ομάδα.

Η Θεραπεία Ζεύγους απευθύνεται σε  εκείνα τα ζευγάρια στα οποία σοβαροί παράγοντες εμποδίζουν τους δύο συντρόφους να  επικοινωνούν αποτελεσματικά με συνέπεια να εμφανίζονται συχνές συγκρούσεις, διαφωνίες και παρεξηγήσεις. Οι σύντροφοι είναι πιθανόν να βιώνουν θυμό, δυσαρέσκεια, έλλειψη κατανόησης, απόρριψη, υποτίμηση, ντροπή, μοναξιά, ανία και άλλες αρνητικές αντιδράσεις. Η συναισθηματική απόσταση μεταξύ τους αυξάνει και το επίπεδο ικανοποίησης από τη σχέση μειώνεται σοβαρά.

Είναι θεμελιώδες για τη δημιουργία, τη διατήρηση και την εξέλιξη μιας σχέσης να επιτυγχάνουν οι δύο σύντροφοι να επικοινωνούν, να συνεννοούνται και να συνεργάζονται, ώστε να μπορούν να κινούνται και να ισορροπούν κατάλληλα ανάμεσα στη δέσμευση και την ελευθερία, τη μοναξιά και τη συντροφικότητα, τη χαρά και τη λύπη, την ικανοποίηση και τη ματαίωση, κ.ο.κ. Οι άνθρωποι που μοιράζονται τη ζωή τους, ανεξάρτητα το βαθμό, έρχονται αναπόφευκτα αντιμέτωποι με την πρόκληση για διαρκή επικοινωνία, συνεννόηση και συνεργασία.