Η επίδραση του επαγγέλματος στην ψυχική ζωή του ατόμου

Το ακόλουθο άρθρο δημοσιεύτηκε το Σάββατο 27 Μαρτίου 2010, στην εφημερίδα «Αδέσμευτος Τύπος», στη στήλη «Παράθυρο στην Επαρχία», με την επιμέλεια της δημοσιογράφου Φωτεινής Μπακαβέλου.
Μελέτες που έγιναν τα τελευταία χρόνια σε ευρωπαϊκές χώρες ανέδειξαν τον ρόλο του επαγγελματικού προσανατολισμού στην πρόληψη της πρόωρης διακοπής του σχολείου και την μακροπρόθεσμη μείωση της ανεργίας.

Αν σκεφθεί κανείς τα παραπάνω, τότε εύλογα μπορεί να καταλάβει τη σημαντιτκότητα της «Επίδρασης του επαγγέλματος στην ψυχική υγεία και το ρόλο του επαγγελματικού προσανατολισμού». Αυτό, άλλωστε, ήταν και το θέμα της εκδήλωσης που πραγματοποιήθηκε το περασμένο Σάββατο στο Ομήρειο Πνευματικό Κέντρο Δήμου Χίου, με πρωτοβουλία του Κέντρου Παιδιού και Εφήβου και του Νομαρχιακού Οργανισμού Στήριξης Ατόμων με Αναπηρίες Χίου. Ομιλητές στην εκδήλωση ήταν: Ο Διδάκτωρ στο Πανεπιστήμιο της Θεσσαλονίκης κ. Γρηγόρης Σιωμόπουλος, Ψυχίατρος - Παιδοψυχίατρος και η κ. Μαριάννα Τάσση, Παιδοψυχίατρος - Ιδρυτικό μέλος του Κέντρου Παιδιού και Εφήβου.

Σε τηλεφωνική επικοινωνία που είχαμε με την κ. Τάσση, ανέφερε στον «Αδέσμευτο»:
Στην εκδήλωση παρουσιάστηκε η σχέση εργασίας και δημιουργικής απασχόλησης στον κύκλο της ζωής του ατόμου. Η σχέση αυτή, έχει μια εξελικτική πορεία. Ξεκινάει από τα πρώτα χρόνια της ζωής με τη δημιουργία στο μικρό παιδί του αισθήματος της βασικής εμπιστοσύνης, κάτι που προϋποθέτει ασφαλή και σταθερή σχέση με τη μητέρα του και τα άλλα πρόσωπα που το φροντίζουν. Έχοντας εξασφαλίσει ένα ικανοποιητικό δεσμό με γονεϊκά πρόσωπα, το παιδί προσχολικής ηλικίας αρχίζει να εξερευνά τον κόσμο που το περιβάλλει παίζοντας, μαθαίνοντας και ξεδιπλώνοντας τις δυνατότητες του. Παίζοντας με το χώμα ή την πλαστελίνη, ζωγραφίζοντας, κάνοντας κατασκευές, συναντιέται με πολλές μορφές δημιουργικής απασχόλησης.

Με την έναρξη της υποχρεωτικής εκπαίδευσης, έρχεται σε επαφή με την πρώτη μορφή εργασίας: το πρώτο επάγγελμα είναι μαθητής. Στη διάρκεια της σχολικής ηλικίας, και εφόσον έχουν κατακτηθεί επιτυχώς τα προηγούμενα αναπτυξιακά στάδια, το αίσθημα της εμπιστοσύνης, της πρωτοβουλίας και της αυτονομίας, το παιδί καλείται να διαπραγματευτεί το αίσθημα της παραγωγικότητας έναντι της κατωτερότητας και απογοήτευσης. Οι γονείς και οι εκπαιδευτικοί εξασφαλίζοντας για το παιδί των 5 έως 12 χρόνων ένα υποστηρικτικό περιβάλλον, το ενθαρρύνουν να αναπτύξει τα «εργαλεία» του, τις δεξιότητες του που θα συμβάλλουν στην αυτοπεποίθηση και το αίσθημα επάρκειας.

Έτσι, εξοπλισμένο το παιδί φθάνει στην εφηβεία όπου καλείται να επιλέξει τη μελλοντική του απασχόληση. Όταν έχει χτιστεί από την προσχολική ηλικία μία τέτοια σχέση με την εργασία, τότε μπορεί να συμβάλλει στην ολοκλήρωση της προσωπικότητας και την ψυχική ευεξία του ατόμου. Ο επαγγελματικός προσανατολισμός καλείται να βοηθήσει τον σημερινό νέο να επιλέξει την εκπαιδευτική και επαγγελματική του κατεύθυνση μέσα από μία διαδικασία όχι μόνο πληρο¬φόρησης, αλλά και αυτογνωσίας, λαμβάνοντας υπ' όψιν αφενός τις κλίσεις, ικανότητες και τα ατομικά χαρακτηριστικά κι αφετέρου τις διαθέσιμες επαγγελματικές ευκαιρίες. Έτσι, συμβάλλει στην προσωπική ανάπτυξη και ικανοποίηση που μπορεί να αντλήσει κάποιος από τη δουλειά του».