Παγκόσμια Ημέρα Ατόμων με Αναπηρία 3/12
Γράφει Μαρία Ρημική, Νοσηλεύτρια Κινητής Μονάδας Ψυχικής Υγείας Χίου του Κέντρου Παιδιού και Εφήβου...
Μπορείς να φτάσεις ψηλά….
Μπορούμε να φτάσουμε μαζί πιο ψηλά.....
Κάθε άνθρωπος είναι φτιαγμένος να κοιτά ψηλά, να οραματίζεται και να προσπαθεί να αγγίξει το όνειρό του. Για να το πετύχει αυτό χρειάζεται φτερά που θα τον βοηθήσουν να το φτάσει. Τα άτομα με αναπηρία έχουν τα δικά τους μοναδικά φτερά. Το πέταγμα τους γίνεται δυνατότερο και ομορφότερο όταν το περιβάλλον τα χαϊδεύει απαλά και τα βοηθά να πετούν μαζί του.
Με αφορμή την Παγκόσμια Ημέρα Ατόμων με Αναπηρία είναι σημαντικό να αναφερθούν δυο λόγια για τον σπουδαίο αλλά και επώδυνο ρόλο που έχει η οικογένεια αυτών των ξεχωριστών ανθρώπων.
Το 7% έως 10% του παγκόσμιου πληθυσμού έχει κάποιου είδους αναπηρία. Η οικογένεια αποτελεί τον σημαντικότερο φορέα ανάπτυξης, κοινωνικοποίησης και φροντίδας αυτών των ατόμων. Οι δυσκολίες είναι πολλές. Έχει να αντιμετωπίσει ποικίλες εσωτερικές και εξωτερικές πιέσεις και βιώνει συχνά την απόρριψη. Περνά μια σειρά συναισθηματικών σταδίων μέχρι να αποδεχθεί τη διάγνωση της αναπηρίας. Η σειρά αυτή δεν διαφέρει από αυτή που ακολουθεί την απώλεια ενός αγαπημένου προσώπου. Οι καλές διαπροσωπικές σχέσεις και η ανοιχτή επικοινωνία μεταξύ φροντιστών οδηγούν στην αντιμετώπιση σχεδόν κάθε προβλήματος καθώς η συνοχή της οικογένειας απειλείται συνεχώς. Βασικά στοιχεία για τη σταθεροποίηση αυτής της συνοχής είναι η αποδοχή και η προσπάθεια δημιουργίας υποστηρικτικού πλαισίου μέσα στην ίδια την οικογένεια. Η στήριξη δηλαδή του ενός από τον άλλο. Βέβαια η οικογένεια έχει ζητήματα που απορρέουν από μια σειρά γεγονότων στην έως τώρα ζωή τους.
Πόσο εύκολο είναι να παραμεριστούν αυτά όταν εμφανίζεται στη ζωής τους ένα παιδί με αναπηρία;
Πόσο οι αντιδράσεις τους μπορούν να ελεγχθούν και πόσο η αντιμετώπιση μπορεί να είναι σωστή αν κάποιο από τα μέλη αποκτήσει μια χρόνια ψυχική αναπηρία;
Οι οικογένειες, ακριβώς όπως και οι άνθρωποι, ποικίλλουν και συνεπώς αντιδρούν διαφορετικά προς την αναπηρία. Όταν γίνει η διάγνωση για μια μόνιμη αναπηρία ενός ατόμου, ο κάθε φροντιστής είναι πιθανό να σκεφτεί πολύ ατομικιστικά και να κλειστεί στον εαυτό του. Αν οι φροντιστές είναι γονείς βλέπουν το παιδί σαν προέκταση του εαυτού τους, ο τραυματισμός που υφίστανται αφήνει τη σφραγίδα του και έτσι συχνά οδηγούνται στην κοινωνική απομόνωση. Οι οικογένειες που λειτούργησαν ενωμένες σε δύσκολες καταστάσεις πριν την εμφάνιση της αναπηρίας, θα καταφέρουν και τώρα να ξεπεράσουν τις δυσκολίες που εμφανίζονται και να έλθουν πάλι σε μια ισορροπία με διαφορετικούς ρόλους βέβαια και πιο επιβαρυμένες σχέσεις, όμως περισσότερο δεμένες και δυνατές.
Τα στάδια που περνά ένας άνθρωπος με αναπηρία είναι αρκετά, η οικογένεια λοιπόν για να αντιμετωπίσει όλες αυτές τις συνθήκες χρειάζεται καθοδήγηση και υποστήριξη συνεχώς.
Μέσα από την υποστήριξη θα καταφέρουν να βαδίσουν με τις δυσκολίες και τα προβλήματα αλλά η διαφορά θα είναι ότι θα ξέρουν πώς να βοηθήσουν το μέλος με αναπηρία να ανοίξει τα φτερά του και να πετάξει πιο ψηλά...
Ρημική Μαρία
Νοσηλεύτρια Κινητής Μονάδας Ψυχικής Υγείας Χίου
του Κέντρου Παιδιού και Εφήβου
