Γονέας πολυεργαλείο

Γράφει: η Κατερίνα Παριανού - Μητέρα...

Γονέας ή γονιός λέγεται κάποιος που γεννά, τίκτει ή ανατρέφει και μεγαλώνει ένα τέκνο. Οι διάφοροι ρόλοι των γονέων διαφέρουν ανάλογα με την ηλικία και είναι ιδιαίτερα πολύπλοκοι στις διάφορες ανθρώπινες κουλτούρες. Ωραία... τα “λέει” το Wikipedia.

Ξεκινάς νέα ζωή με καινούριες αρμοδιότητες χωρίς “προϋπηρεσία”.
Θυμάμαι ότι στους πρώτους μήνες της εγκυμοσύνης αγόραζα βιβλία για να ενημερωθώ, πως θα διαχειριστώ διάφορες καταστάσεις, πως θα γίνω σωστός γονιός, πως θα δώσω καλή ανατροφή στο παιδί μου.
Συγχωρήστε με αλλά… ανοησίες. Δεν υπάρχει συνταγή. Δεν φτιάχνεις κέικ να βάλεις δοσολογίες από τα υλικά και μετά να καμαρώνεις γι’ αυτό που έφτιαξες.
Κάθε παιδί είναι διαφορετικό. Κάθε παιδί είναι η εξαίρεση στον κανόνα. Καλός ή κακός γονέας γίνεσαι στην πράξη και με την εμπειρία. Και ενώ έχεις κάνει το ιδανικό σενάριο για το πώς θα μεγαλώσεις σωστά το παιδί, έρχεται η στιγμή που μαθαίνεις ότι ανήκεις στην κατηγορία των “Ειδικών γονιών”.

Ώπα… αυτό δεν το έγραφε στα βιβλία που διάβασα. Τι γίνεται τώρα;
Τώρα ξεκινάει η μάχη. Η μάχη της διάγνωσης και της πληροφόρησης και της ανεύρεσης των ειδικών που θα κάνουν “θαύματα”.
“Θαύματα” γίνονται; Ναι, γίνονται αλλά όχι από μαγικό ραβδάκι.
“Θαύματα” γίνονται μετά από καθημερινές προσπάθειες, μετά από υπομονετικές συμπεριφορές, αγώνες με τον εαυτό σου ώστε να μην το “βάλεις κάτω”.

Δεν παρατάς την προσπάθεια να στηρίζεις και να προστατεύεις το παιδί.
Ίσως μερικές φορές παραιτείσαι από την προσπάθεια να είσαι η γυναίκα ή ο άντρας που φανταζόσουν ότι θα είσαι και υιοθετείς μόνο τον ρόλο του γονέα. Ένα είναι σίγουρο, δεν πρέπει να αφήσεις όλη αυτήν την κατάσταση να σε μετατρέψει σε κάτι που δεν μπορείς να αντικρίζεις στον καθρέφτη. Εκεί το χάνεις το παιχνίδι. Όλοι περνάμε αυτή τη φάση, αλλά πρέπει να συνειδητοποιήσουμε ότι αν δεν είναι ο γονέας καλά δεν θα είναι καλά ούτε το παιδί.
Μερικές φορές οι “ειδικοί γονείς” έχουν την ευθύνη της ανατροφής και άλλου παιδιού “όχι ειδικού”. Πρέπει λοιπόν να γίνουμε ο γονιός που χρειάζονται και τα άλλα παιδιά της οικογένειας. Άρα αυτομάτως έχεις το ρόλο του γονέα “πολυεργαλείο”, ειδικός γονέας, νευροτυπικός γονέας, θεραπευτής, δάσκαλος, ειδικός εκπαιδευτής, κ.λ.π.
Οι συνθήκες σε καθορίζουν και σε χαρακτηρίζουν. Αυτές σε κάνουν να διαλέξεις τι τύπος γονέα θα γίνεις. Πάντως στην δική μας περίπτωση όπου το δεύτερο παιδί είναι το νευροτυπικό, η εμπειρία από το “ειδικό παιδί” μας, μας έκανε να δούμε διαφορετικά τη ζωή του οποιουδήποτε παιδιού.

Τίποτα δεν πρέπει να θεωρείται δεδομένο.
Το γεγονός ότι ένα παιδί είναι έξυπνο και μαθαίνει γρήγορα δεν σημαίνει ότι έχει και την όρεξη να διαβάσει. Εάν είναι καλό σ’ ένα άθλημα δεν σημαίνει ότι θα κάνει πρωταθλητισμό. Εάν παίζει ένα μουσικό όργανο ίσως να θέλει να το κάνει μόνο για τον εαυτό του.
Θέλω να πω ότι αυτές οι μικρές διαπιστώσεις σε βοηθούν να αντιμετωπίσεις το “ειδικό παιδί” (εν προκειμένω το αυτιστικό) αλλά και το νευροτυπικό.

Η τήρηση των ισορροπιών είναι το στοίχημα.
Όπως χαίρεται ένας γονιός για τα μικρά θαύματα του αυτιστικού παιδιού έτσι θα πρέπει να χαίρεται και για τα “μικρά” του νευροτυπικού παιδιού. Μέσα από τα “μικρά” έρχονται και τα “μεγάλα”. Ενθάρρυνση προς όλες τις κατευθύνσεις. Δηλαδή να είσαι ο γονιός που θέλουν και χρειάζονται όλα τα παιδιά που τυχόν υπάρχουν σε μία οικογένεια.
Βέβαια όταν είσαι γονέας ενός και μοναδικού παιδιού, αυτιστικού, είσαι σε έναν διαρκή αγώνα χωρίς “ανάσες” ξεκούρασης και ανακούφισης, που ενδεχομένως θα έπαιρνες από ένα ακόμα παιδί.

Η εμπειρία είναι αυτή που σε εκπαιδεύει.
Τις πιο πολλές φορές νομίζουμε ότι τίποτα δεν γίνεται σωστά. Νομίζουμε ότι όλα τα κάνουμε λάθος. Είναι που πάντα θέλουμε να κάνουμε την υπέρβαση. Νομίζω ότι θα έπρεπε να έχουμε στο μυαλό μας το εξής:
Να είμαστε ο γονέας για τα παιδιά μας σαν αυτόν που θα θέλαμε να είχαμε δίπλα μας στις δύσκολες και εύκολες στιγμές της ζωής μας. Να λέμε στα παιδιά μας αυτά που θα θέλαμε και εμείς να ακούμε και να “ δαγκώνουμε τη γλώσσα μας” όταν θέλουμε να ξεστομίσουμε κάτι που αν το ακούγαμε ως παιδιά θα μας έφερνε σε δύσκολη θέση.

…Και μία μικρή συμβουλή από μια γονέα που μεγαλώνει δύο γιους. Να ανατρέφουμε τους γιούς και να τους κάνουμε άντρες όπως αυτούς που θα θέλαμε δίπλα στις κόρες μας εάν είχαμε. (Δεν μου αρέσει να δίνω συμβουλές αλλά το χρωστάμε στις γυναίκες που έχουν κακοποιηθεί, το χρωστάμε στην Ελένη Τοπαλούδη)…


Γράφει: η Κατερίνα Παριανού - Μητέρα
Επιμέλεια: Νίκος Παγίδας – Εργοθεραπευτής, nevronas.gr